poniedziałek, 16 stycznia 2012

Sara Grant - Neva


Dość bycia posłuszną dziewczynką. Koniec z kochaną córeczką wpływowego tatusia. Przyszedł czas na przemianę w buntowniczkę. A wszystko to zapoczątkowała przed laty babcia, dzień przed jej zniknięciem. Ona nigdy nie pogodziła się do końca z losem, z życiem pod zamkniętą kopułą. Dlaczego Neva, która była jej ukochaną wnuczką, miałaby być inna?

Wszystko sobie z Sanną zaplanowały. Bo w końcu żeby się buntować trzeba zorganizować sobie jakąś większą liczbę osób. Wbrew pozorom nie jest to takie proste. Większości ludzi takie życie odpowiada - kopuła w końcu została stworzona dla ochrony.

Neva jednak wciąż pamięta zdanie babci na ten temat. Jej nazwisko jest pierwsze na długiej liście osób zaginionych w ukrywanym przed światem zeszycie dziewczyny. Rząd jednak nie jest zaniepokojony zniknięciami. Nawet jej rodzice zachowują się, jakby nic się nie zmieniło. A przecież się zmieniło, w wielu sprawach.

Wszyscy ludzie wyglądają jakby byli ze sobą spokrewnieni; ciemne włosy, podobny wzrost i rysy twarzy. Często na ulicy myli się obcych z przyjaciółmi. Śluby są zawierane przez coraz młodsze pary i nikt nie widzi w tym problemu.

Neva wraz z najlepszą przyjaciółką organizują mroczną imprezę, na którą zapraszają innych młodych ludzi, aby stworzyć pewnego rodzaju ruch oporu. Jest całkiem ciemno, każdy może anonimowo wyjść i nie zostanie osądzony. Jednak na tym nietypowym spotkaniu dzieje się coś jeszcze... Neva całuje się z jakimś chłopakiem, dopiero po chwili uświadamia sobie, że jest nim Brandon, który od niedawna chodzi z jej przyjaciółką.

Pokój jest niemal pusty - około dziesięciu osób patrzy na siebie niepewnie.
Brandon obejmuje Sannę. Zerka na mnie. Uciekam wzrokiem.
Po mrocznej imprezie i dość nieudanej akcji większość osób się wyłamuje. Nawet Sanna, która wcześniej była jedną z najbardziej zaangażowanych, rezygnuje po namowach Brandona. Neva jednak nie daje się tak łatwo pokonać. Pracuje u taty, gdzie udaje, że jest posłuszna rządowi. A tym czasem lista zaginionych w jej sekretnym zeszycie się wydłuża...

Bardzo lubię książki o alternatywnej przyszłości, więc byłam prawie pewna, że i "Neva" przypadnie mi do gustu. Jednak dopiero po kilku pierwszych rozdziałach książka mnie naprawdę wciągnęła. Bohaterowie nie są sztuczni. Najbardziej denerwowało mnie chyba, że główna bohaterka "miała coś" do chłopaka najlepszej przyjaciółki, choć wiedziała, że jej nie wolno.

Nie mam nic do zarzucenia stylowi pisarki i, mimo że ten temat jest ostatnio bardzo oblegany w książkach, nie nudziłam się podczas czytania. Polubiłam główną bohaterkę (mimo jej stosunku do Brandona). Bardzo podobało mi się jej wytrwałe dążenie do zrealizowania tego, w co wierzyła. Nie dawała sobie w kaszę dmuchać.

Czy dziewczynie uda się uciec spod kopuły? Czy to jest w ogóle możliwe? Co się stało z ludźmi, którzy zaginęli w niewyjaśnionych okolicznościach? Na te pytania odpowiedzi znajdują się w książce. Wystarczy tylko na jakiś czas przenieść się do świata, z którego podobno nie ma wyjścia.

niedziela, 8 stycznia 2012

John Harding - Siostrzyca


Opowieściując Was tą historią sama nabieram podejrzenia, że była sennym koszarem. Wuj zakazał mej edukacji, ale sama złamałam szyfr słów i w zapomnianej bibliotece książki palcowałam szlifując elokwencję. Pokryjomość weszła mi w nawyk. Ale gdy kobieta w czerni umieściła swoje oblicze w każdym lustrze naszego dworu, poczułam, że mój bezpieczny świat zaczyna przesiąkać zapachem martwych lilii i chloroformu.

Co miałam robić? Broniłam go.

 Czytając taki tekst na okładce, nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać. Podczas pierwszych kilku stron nie umiałam się odnaleźć. Bardzo szybko jednak się to zmieniło i powieść pochłonęła mnie bez reszty!

Historię opowiada dwunastoletnia Florencja. Mieszka ona z o trzy lata od niej młodszym bratem Gilesem i służbą. Nie wolno jej się uczyć. Wuj, jej jedyny żyjący krewny, uważa, że kobiety nie powinny być wykształcone. Dziewczyna jednak znajduje sposób i stopniowo sama poznaje tajniki czytania. Często przesiaduje w nieodwiedzanej przez nikogo bibliotece.

Pierwsza część jest bardziej wstępem do głównego wątku. Na początku Florencja musi się pogodzić z wyjazdem ukochanego brata, zaprzyjaźnia się z niezdarnym Theo, a jednocześni ciągle męczą ją myśli, jak Giles radzi sobie w nowej szkole. W końcu zostaje on wyrzucony, a wuj jest zmuszony do zatrudnienia guwernantki. O pannie Wkitaker właściwie nic się nie dowiadujemy.

Druga część zaczyna się wraz z pojawieniem się kolejnej guwernantki. Panna Taylor bardzo różni się od swojej poprzedniczki, nie tylko jeżeli chodzi o ubiór, ale także w sposobie, w jaki traktuje domowników. Giles od samego początku jest jej ulubieńcem. Służbę traktuje z pogardą. Natomiast Florencji pozwala czytać książki, czym w pewien sposób przekupuje dziewczynkę.

Nasza bohaterka ma ciągle powtarzający się sen, podczas którego lunatykuje i budzi się w różnych częściach domu. Nazywa to nocąchodzeniem. W skróci chodzi o to, że za każdym razem widzi jakąś ubraną na czarno kobietę, która pochyla się nad łóżkiem jej brat ze zdecydowanie złymi zamiarami. Po przyjeździe panny Taylor sen się urzeczywistnia.

Było prawie dokładnie tak, jak w moim, powtarzającym się przez lata śnie. Ta sama kobieta pochylała się nad łóżkiem Gilesa, śpiewając z cicha, z tym, że teraz zamiast w czerni (...) była cała w bieli (...). Wyciągnęła dłoń w stronę mojego brata i odgarnęła mu włosy z czoła, po czym rzekła:
- Mój maleńki, mogłabym cię schrupać!

Po tym wydarzeniu Florencja wie, że panna Taylor nie przyjechała do dworku tylko po to, by nauczać. Zaczyna nawet podejrzewać, że jest ona duchem panny Whitaker. Budzi się w niej lęk przed tą kobietą, który się nasila, gdy dwunastolatka zauważa, że guwernantka jest w każdym lustrze, że może śledzić każdy jej krok, jednocześnie będąc w zupełnie innej części domu. Nikt nie chce jej jednak wierzyć, nawet czytelnik ma wątpliwości co do poczytalności głównej bohaterki. Podejrzenia Florencji się potwierdzają, gdy pewien zaprzyjaźniony policjant znajduje dowody, które przeczą słowom guwernantki.

W książce przeważają opisy z całym mnóstwem słów, których nie można znaleźć w żadnym słowniku. Dialogi są tylko pewnym urozmaiceniem w lekturze. Taki układ jednak, co dziwne, wcale mi nie przeszkadzał. Wręcz przeciwnie, miałam wrażenie, jakby Florencja siedziała obok mnie i osobiście opowiadała całą historię.

Główna bohaterka jest niezwykle mądrą osóbką, przewyższającą swoim intelektem nawet większość dorosłych. Duży wkład w rozwój jej sposobu myślenia miały przeczytane przez nią książki, w większości kryminały. To dzięki nim dwunastolatka wszystko planuje, przewiduje i zapobiega ewentualnym niepowodzeniom. Byłam szczerze zdziwiona inteligencją, jaką charakteryzowała się Florencja. Dodatkowym atutem są czasy, w których rozgrywa się akcja. Dziewczynka jest właściwie odizolowana od świata zewnętrznego, przez co może ona polegać właściwie tylko na sobie.

Razem z Gilesem prawie nigdy nie miastowaliśmy, albowiem wszystkie nasze potrzeby zaspokajano w Blitche, gdzie karmiono nas, nawadniano, mierzono na potrzeby nowych ubrań i lekarzono, gdy chorowaliśmy.

Książka naprawdę warta polecenia - jedyna w swoim rodzaju, napisana w bardzo przemyślany sposób, a jednocześnie pełna niedomówień. Z niecierpliwością czeka się na rozwiązanie całej akcji, a tymczasem autor funduje nam kolejną porcję wątpliwości. Ja skończyłam czytać "Siostrzyce" w nocy, przez co nie mogłam spać, wciąż żyjąc powieścią. Bardzo "skrzywdziłabym" książkę mówiąc, że jest dobra. Ona wręcz powala na kolana!


Za książkę serdecznie dziękuję wydawnictwu Mała Kurka.


czwartek, 22 grudnia 2011

Susan Wiggs - Obudzić szczęście

Sarah Daly ma z pozoru udane życie. Kilka lat temu wyrwała się z małego miasteczka, żeby zamieszkać w Chicago. Tam poznała swojego przyszłego męża. Układa sobie z nim życie. Ale Jack zaczyna chorować na raka; w tym czasie Sarah się nim opiekuje i ostatecznie razem pokonują trudne chwile. Po ciężkiej próbie, którą ich małżeństwo przetrwało, coś powoli się zmienia. Sarah jest jeszcze kobietą przed trzydziestką, ale od dawna marzy o dziecku. Po chorobie Jacka jest to jednak niemal niemożliwe. Zaczynają odwiedzać kliniki, aby spróbować sztuczną metodą.

Trwa to kilka miesięcy, podczas których Sarah wyjątkowo o siebie dba. Nieświadomie jednak oddala się od Jacka. Po kolejnej wizycie u lekarza dwudziestokilkulatka postanawia zrobić swojemu mężowi niespodziankę i na budowane osiedle, które mężczyzna projektuje, zawozi pizzę. Tam właśnie odkrywa Jacka z inną kobietą.

Sarah wyjeżdża z deszczowego Chicago, wraca do rodzinnego miasteczka w Kalifornii. Odnawia relacje z rodziną i nawiązuje znajomości z ludźmi ze szkoły, z którymi kiedyś zamieniła może kilka zdań. Jedną z takich osób jest Birdie, adwokat prowadząca sprawę rozwodową Sarah. A także jej młodszy brat Will, którego kobieta pamięta jeszcze z liceum. Był on typem sportowca, którego ubóstwiali wszyscy i przewidywano mu wielką przyszłość. Teraz jest jednak strażakiem i sam wychowuje trzynastoletnią Aurorę, która jest jego pasierbicą.

Sarah zaczyna rozumieć, że to w tej niewielkiej mieścinie jest najprawdopodobniej jej miejsce. Orientuje się, że w Chicago tak naprawdę nie miała przyjaciół; wszystko kręciło się wokół Jacka. Powoli odkrywa siebie.
Pewnego dnia Sarah mdleje. W szpitalu okazuje się, że będzie miała dziecko. O usunięciu ciąży nie ma mowy – chciała tego i nie zrezygnuje tylko dlatego, że zdarzyło się w złym momencie. Nie zamierza również wrócić do męża. Za to coraz bardziej zbliża się do Willa i Aurory...

Książkę czyta się bardzo przyjemnie. Czas umilają pojawiające się co jakiś czas komiksy z przygodami Shirl, bohaterką stworzoną przez Sarah, z którą kobieta się utożsamia. Akcja rozwija się powoli i nie ma nagłych zwrotów akcji, co jednak nie przeszkadza w lekturze.  Bohaterowie są realni, sytuacje jak najbardziej prawdziwe. Autorka opisała życie, jaki może spotkać właściwie każdego. Do książki może zachęcić umieszczona na okładce opinia Jodi Picoult: „Wiggs opisuje relacje między ludźmi w mistrzowski sposób”.



A teraz coś o samej autorce...

Susan Wiggs zaczęła pisać w wieku ośmiu lat. Aktualnie ma ona na koncie sporo napisanych książek, które są tłumaczone na wiele języków. Jest trzykrotną laureatką nagrody RITA. Mieszka na wyspie w Zatoce Pugeta wraz z mężem, córką i psem. Interesuje się fotografią.


Za możliwość przeczytania książki dziękuję Pani Monice z wydawnictwa Mira.

środa, 14 grudnia 2011

Ally Condie - Dobrani


Cały czas dążymy do doskonalenia życia. Chcemy, żeby było łatwiej, aby nasze dzieci były zdrowe i dorastały w świecie bez przemocy. Nie zawsze lubimy, gdy ktoś się wyróżnia. Często przeszkadza nam, gdy komuś wydaje się, że jest od nas lepszy, wywyższa się.

Cassia ma to wszystko zapewnione. Wychowuje się w świecie, gdzie każda rzecz  ma swój porządek. W wieku siedemnastu lat odbywa się jej Bankiet Doboru. Ta noc jest wyjątkowa dla wielu młodych ludzi. Dziewczęta mogą sobie wybrać suknię, w której wystąpią. Wyjątkowo można jeść co i ile się chce. I najważniejsze – poznaje się w końcu idealnie dopasowanego wybranka, z którym spędzi się życie.

Dziewczyna ma niewyobrażalne szczęście, jej wybrankiem okazuje się jej najlepszy przyjaciel Xander. Wszyscy jej gratulują, nie będzie musiała wiązać się z całkiem obcą osobą. Na tym się jednak nie kończy. Następnego dnia podczas oglądania swojej mikrokarty, którą każdy otrzymuje na Bankiecie Doboru, Cassia przez chwilę nie widzi twarzy swojego wybranka, ale zdjęcie Ky’a Markhama, którego również zna. Te kilka sekund wystarczy, aby w dziewczynie zasiało się ziarenko zwątpienia, które pod wpływem następnych wydarzeń kiełkuje i wyrasta.

Następnego dnia Funkcjonariuszka tłumaczy jej, że zaszła pomyłka, ktoś włamał się do systemu. Siedemnastolatka z początku jej wierzy – nie ma przecież żadnych podstaw, żeby wątpić w Społeczeństwo. Okazuje się również, że Ky jest Aberracją, nie miał więc prawa znaleźć się w puli Doboru.

Następne tygodnie układają się, jakby coś lub ktoś próbowało zbliżyć do siebie Cassię i Ky’a. Dziewczyna poznaje w kawałkach jego historię. Bardzo mu współczuje i zaczyna rozumieć, dlaczego nie wszyscy są pozytywnie nastawieni do Społeczeństwa. Oboje zdają sobie sprawę, że ich uczucia nie są już niewinne. Póki zachowują stosowną granicę i nie przekraczają poza stosunki przyjacielskie, nie łamią prawa. Z każdym dniem staje się to jednak coraz trudniejsze, a dziewczyna coraz mniej wierzy w idealność świata, w którym przyszło jej żyć.

 - Myślę, że ludzie powinni sami decydować o tym, z kim chcą się dobrać – mówię słabo.
- Do czego by to doprowadziło, Cassio? (...) Czy potem nie zaczęłabyś twierdzić, że ludzie powinni sami decydować o tym, ile maja dzieci i gdzie chcą mieszkać? Albo kiedy chcą umrzeć?

Przełomowym momentem, w którym Cassia zaczyna się buntować – na razie po cichu, ale zawsze – jest Ostatni Bankiet jej dziadka, podczas którego wręcza jej stary tekst. Słowa na grubym papierze są pisane ręcznie, a przecież nikt już nie umie posługiwać się długopisem. Słowa wiersza bardzo poruszają dziewczynę i sprawiają, że nabiera ona siły do walki.

Nie wchodź łagodnie do tej dobrej nocy,
Starość u kresu dnia niech płonie, krwawi;
Buntuj się, buntuj, gdy światło się mroczy.
Mędrcy, choć wiedzą, że ciemność w nich wkroczy-
Bo nie rozszczepią słowami błyskawic-
Nie wchodzą cicho do tej dobrej nocy.*
 
Każdy posiada trzy tabletki: zielona uspokaja; niebieską zażywa się w nagłych sytuacjach; a czerwona jest dla wszystkich wielka tajemnica.
 
Społeczeństwo. Ludzie nie mogą wybrać w co się ubierają, co i kiedy jedzą, z kim się zwiążą, gdzie mieszkają, pracują. Zakazane jest posiadanie jakichkolwiek przedmiotów osobistych, poza jednym zarejestrowanym artefaktem. Co kilka nocy są kontrolowane sny, żeby we wczesnym stadium zapobiec niepożądanym zmianom w psychice. W każdej możliwej dziedzinie jest ograniczana wolność i zabierany wybór.

 Bram łamie właśnie kolejna zasadę, która zabrania biegać w miejscach publicznych.

 Cassia zadaje sobie coraz więcej pytań. Czy zdjęcie Ky’a na mikrokarcie było faktycznie jakimś głupim żartem? Co jest skutkiem połknięcia czerwonej tabletki?  Czy społeczeństwo jest rzeczywiście nieomylne, czy może jednak decyzje podejmowane „z góry” nie są bez wad? Wątpliwości się mnożą. A zmiana zachodząca w do tej pory przykładnej obywatelce nie zostaje niezauważona...

- Hodowca w Arboretum miała całe pole marchwi. – Twarz mojej mamy zmienia się nagle, rozjaśnia. – Och. Cassio. To było takie piękne.


* fragment wiersza Dylana Thomasa, Nie wchodź łagodnie do tej dobrej nocy.

poniedziałek, 28 listopada 2011

Nicholas Sparks - Pamiętnik



O Sparksie słyszałam, bo też kto o nim nie słyszał? Do tej pory nie przeczytałam jednak jeszcze żadnej jego książki. Po "Pamiętnik" sięgnęłam z dwóch powodów. Po pierwsze oglądałam kiedyś film na podstawie tej powieści i miałam ochotę zapoznać się z literacką wersją tej historii. Ale dopiero jakiś tydzień temu, gdy byłam w bibliotece, wypożyczyłam tę pozycję. Zachęciła mnie do tego pani bibliotekarka, widząc, że rozglądam się po półkach bez żadnego konkretnego celu. Wróciłam do domu, nie od razu zabrałam się jednak za czytanie. Czekałam na weekend i więcej wolnego czasu, aby w pełni poświęcić się lekturze.

"Romantycy nazwaliby to opowieścią o miłości, cynicy - tragedią, Mnie się wydaje, że znajdzie się tu trochę jednego i drugiego(...)."

Noah Calhoun i Allie Nelson poznają się kiedy on ma siedemnaście lat, a ona piętnaście. Bardzo się od siebie różnią. Dziewczyna jest pewna siebie, czym często zniechęca do siebie innych. Noah natomiast jest dość cichy i nieśmiały, lubi spędzać czas na łonie natury i czyta wiersze. Nie różnią ich jednak tylko cechy charakteru. Młodzi pochodzą z zupełnie odmiennych warstw społecznych, wychowywano ich według odmiennych priorytetów. Te przeciwieństwa nie przeszkadzają im jednak w zakochaniu się w sobie. Zaczynają spędzać ze sobą każda wolną chwilę, czym wzbudzają podejrzenia państwa Nelson. Rodzice dziewczyny postanawiają zakończyć znajomość młodych ludzi; pod koniec wakacji wyjeżdżają.

"Kolega się wtedy roześmiał, po czym przepowiedział jak to się skończy: po pierwsze, że Allie i Noah się w sobie zakochają, a po drugie, że nic z tego nie wyjdzie. (...) Okazało się, że obie przepowiednie Fina się sprawdziły"


Noah pisał regularnie do Allie, nigdy jednak nie otrzymał odpowiedzi. Nie mógł wiedzieć, że wszystkie listy zatrzymuje matka dziewczyny. Po dwóch latach sobie odpuścił. Próbując się uwolnić od nawiedzającego go ducha przeszłości, wyjechał z New Bern. Znalazł niezłą pracę w New Jersey w punkcie skupu złomu, gdzie właścicielem był Żyd Morris Goldman. Został tam, dopóki Ameryka nie przystąpiła do wojny w Europie. Dwudziestosześciolatek zaciągnął się do wojska i następne trzy lata spędził na linii ognia. W międzyczasie umarł jego pracodawca, zostawiając mu spory majątek. Noah wrócił do New Bern i kupił wymarzony dom.

W tym czasie Allie zrezygnowała z niedocenianego w rodzinie malarstwa. Nie dostając żadnego listu od ukochanego, zaczyna wierzyć, że dla niej tamto lato było o wiele ważniejsze niż dla Noaha. Żyje tak, jak się tego od niej oczekuje. Zostaje narzeczoną bogatego prawnika. Układa sobie życie. Wszystko jednak zmienia przypadek. Pewnego razu widzi ona zdjęcie Noaha w gazecie. Postanawia pojechać bez niczyjej wiedzy do New Bern i spotkać się z mężczyzną. Chce zamknąć jeden etap swojego życia oraz dostać odpowiedzi na pytania, które od lat nie dają jej spokoju.

"Licząca sobie dwadzieścia dziewięć lat, obracająca się w wyższych sferach, zaręczona z innym, Allison Nelson, która przybyła w poszukiwaniu odpowiedzi na dręcząc ją pytania. I trzydziestojednoletni marzyciel, Noah Calhoun, którego nawiedził dych, prześladujący go od lat."

Na początku oboje starają się zachować między sobą stosowny dystans. Nie jest to jednak takie łatwe. Dawne uczucia odżywają z nową siłą. Zbliżają się do siebie coraz bardziej. Są szczęśliwi. Nie może to jednak oczywiście trwać wiecznie. Zjawia się matka Allie z wiadomością, że Lon, jej narzeczony, zaczął coś podejrzewać i jest już w drodze. Tłumaczy się również, że próbowała chronić córkę, gdyż Noah nie był dla niej odpowiednią partią. Oddaje dziewczynie stare listy, które przechowywała. Młoda kobieta staje przed trudnym wyborem. Cokolwiek wybierze, ktoś zostanie mocno zraniony.

Ta historia wydarzyła się naprawdę. Opowiada ona o dziadkach żony autora. Wiedza ta sprawia, że książka jeszcze bardziej porusza. Oczywiście łatwo się domyślić, jaką decyzje podjęła Allie.

Trzeba pochwalić Sparksa za to, że doprowadził opowieść do końca. Większość treści to spisana przez Noaha i Allie część ich życia. Jest ona czytana prze starszego już mężczyznę chorej na Alzheimera żonie. Bierze go ona za obcego człowieka. Co dzień od nowa. Co jakiś czas dzieje się jednak mały cud, którego nie są wstanie wyjaśnić żadni lekarze. Stan Allison się poprawia. Nie trwale, ale jednak. Dla Noaha jest to niezwykle bolesny okres. Ale jest on dzielny i się stara, dla ukochanej."

"- Nie chcę cię zranić, bo byłeś dla mnie taki miły, ale...
Czekam. Jej słowa mnie zabolą. Oderwą kawałek mego serca i pozostawią po sobie bliznę.
- Kim jesteś?" 

Książka w polskim tłumaczeniu występuje również pod tytułem: "Kronika pewnej miłości".

A oto zwiastun filmu "Pamiętnik" sprzed kilku lat:

czwartek, 17 listopada 2011

Lauren DeStefano - Atrofia


Z każdym pokoleniem dożywamy coraz to sędziwszego wieku. Dzieje się tak dzięki postępowi w wielu dziedzinach, przede wszystkim w medycynie. Aktualnie są lekarstwa i szczepionki na wiele chorób, które dla naszych dziadków były śmiertelnym zagrożeniem. Nadal jednak nie znamy sposobu na całkowity powrót do zdrowia dla osób zarażonych wirusem HIV, cukrzyków, dzieci z wadami genetycznymi. A gdyby znalazł się sposób? Ludzie na pewno chętnie wybraliby lepsze, wydawałoby się, życie. Nie zważaliby na konsekwencje.

Mniej więcej tak się rzeczy mają w świecie stworzonym przez Lauren DeStefano. Naukowcy znaleźli sposób na stworzenie idealnego, pod względem fizycznym, społeczeństwa. Jednak coś poszło nie tak, jak zamierzali. Owszem, ludzie, którzy powstali z embrionów, nie mieli najmniejszej skazy genetycznej. Ale natura nie dała się pokonać nauce. Dzieci zrodzone z "idealnych" rodziców, nie miały już tyle szczęścia, co pierwsze pokolenie. Nie jest im dane przejść kolejno przez wszystkie etapy życia: dzieciństwo, młodość, dorosłość, starość. Kobiety umierają w wieku dwudziestu lat, mężczyźni żyją zaledwie pięć lat dłużej. Od tej surowej reguły nie ma wyjątków.

Szesnastoletnia Rhine wychowuje się w świecie po trzeciej wojnie światowej, kiedy na Ziemi został tylko jeden kontynent, Ameryka Północna. Mieszka w Nowym Jorku, gdzie bogactwo jest przekleństwem. Wraz z bratem mają wyznaczone warty, aby przez całą dobę pilnować domu przed niechcianymi bezdomnymi, bandytami oraz kolekcjonerami. Jednak nie wszystko da się przewidzieć.

"Rowan już o wszystkim wie; nie wróciłam z pracy od trzech dni. Musi być zrozpaczony, nieraz ostrzegał mnie przed szarymi ciężarówkami sunącymi ulicami. Nie zostałam wciągnięta do żadnej z nich, atak nadszedł z zupełnie niespodziewanej strony."

Nastolatki znikają nagle z ulic i domów. Zostają porwane przez tak zwanych kolekcjonerów. W czasach, w których nie ma miejsca na ...i żyli długo i szczęśliwie, ludzie, a zwłaszcza mężczyźni, podejmują się radykalnych rozwiązań. Młode kobiety zmuszane są do poligamicznych małżeństw, aby zapewnić przetrwanie gatunku ludzkiego. Właśnie w takiej sytuacji poznajemy główną bohaterkę powieści.

"Zamordują mnie, uznając za nieprzydatną?Sprzedadzą do domu publicznego?(...) Istnieje jeszcze jedna możliwość.Mogę zostać wydana za mąż."

Rhine, Jenna i Cecily trafiają na Florydę, gdzie wszystkie poślubia dwudziestojednoletni Linden. Każda z dziewcząt inaczej znosi tą sytuację. Trzynastoletnia Cecily jest wniebowzięta. Po dzieciństwie spędzonym w sierocińcu, taka odmiana jest dla niej czymś wspaniałym. Jenna cierpi po stracie sióstr, i chce zniszczyć życie Zarządcy Domu, jednak po pewnym czasie godzi się z losem. W końcu i tak został jej jeszcze tylko jakiś rok życia.

Rhine jednak nie może sobie odpuścić. Ma do kogo wracać, czeka na nią brat. Przynajmniej ma taką nadzieję. Na szczęście Mąż (jak sama go nazywa) do niczego jej nie zmusza, sprawia jednak wrażenie, jakby to właśnie na niej najbardziej mu zależało. Powodem jest najprawdopodobniej fizyczne podobieństwo do jego ukochanej Rose, która zaprzyjaźnia się z Rhine i niedługo po pojawieniu się dziewcząt umiera. Szesnastolatka wspiera Lindena w tym trudnym okresie, ale nie daje mu się zbliżyć do siebie za bardzo.


Pierwszego dnia w nowym "domu" Rhine poznaje Gabriela. Jest on służącym i szybko staje się jedną najbliższych jej osób w tym okropnym miejscu.

"Gdybym miała plan ucieczki, czułabym pokusę podzielenia się nim z Gabrielem"

Plan ucieczki nie jest jednak pierwszą tajemnicą, jaka dzieli z chłopakiem. Gdy przez pomyłkę zjeżdżają do piwnicy, odkrywają sekret Mistrza Vaughna, ojca Lindena. To jego się wszyscy boją, nie Zarządcy. Pochodzi on z pierwszego pokolenia i zrobi wszystko, żeby znaleźć lekarstwo na wirusa, który za cztery lata ma dopaść jego syna. Ale cena jest wysoka. Dopuszcza się on okropnych rzeczy.

Rhine trafia do zupełnie sobie obcego środowiska, w którym musi się odnaleźć. Po pewnym czasie zaczyna rozumieć, że nie wszystko jest takie, jakim się wydaje. Mąż może wcale nie jest takim potworem, z jakiego go uważała... Ale i tak nie zamierza długo pozostać w tym miejscu. Wykazuje się pomysłowością i jest w stanie zaryzykować wszystko, byle tylko odzyskać utraconą wolność.

Bardzo polubiłam Rhine i z niecierpliwością czekam na jej dalsze losy. Niemałą sympatią obdarzyłam również Gabriela. Za minus uważam tylko to, że tak mało jest opisane o tym, jak doszło do tego, iż na Ziemi pozostał tylko jeden kontynent. Zachęcam wszystkich do przeczytania tej niezwykłej książki, w której Lauren DeStefano pokazuje świat w alternatywnej przyszłości. Temat może i oklepany, ale zdecydowanie dobrze wykorzystany przez autorkę.

"Naturalni ludzie dożywali co najmniej osiemdziesięciu lat, mówiłam mama. Czasem stu. Nie wierzyłam jej."

niedziela, 13 listopada 2011

Jandy Nelson - Niebo jest wszędzie



Kiedy umiera nam bliska osoba cierpimy.  Każdy to wie, nawet jeśli sam nie doświadczył tak ogromnego nieszczęścia. Zastanawia się wtedy dlaczego?, nie może pogodzić się ze stratą. Często czujemy się osamotnieni w cierpieniu. Stajemy się egoistyczni i samolubni, przecież nie tylko my straciliśmy tą osobę. 

Lennie straciła nagle siostrę. Jest załamana śmiercią Bailey. W tym trudnym okresie pomaga jej pisanie. Pisze wiersze w różnych miejscach: na papierkach po cukierkach, ścianach, kartkach z notesu. Zazwyczaj je zaraz wyrzuca. Nie są one przeznaczone dla nikogo konkretnego, przynajmniej na początku
 
Dziewczyna nieoczekiwanie dla samej siebie zaczyna coś czuć do chłopaka Bailey. Ma wrażenie, jakby zdradzała siostrę. Mimo to ona i Toby coraz bardziej zbliżają się do siebie. Mniej więcej w tym samym czasie w szkole pojawia się nowy chłopak. Joe jest wrażliwy i inteligentny, gra na wielu instrumentach i wzbudza powszechne zainteresowanie.


Muszę się niestety przyznać, że nie od razu polubiłam Joe'go. W sumie nie wiem dlaczego. Dopiero po jakimś czasie zmieniłam o nim zdanie. I to o sto osiemdziesiąt stopni! Pokochałam jego artystyczną duszę oraz to, że miał też twarde i nieugięte drugie oblicze.


Lennie jest dość zamknięta w sobie i nie widzi, że nie tylko ona i Toby cierpią. Jej babcia Gram co jakiś czas prosi wnuczkę o szczerą rozmowę, Jednak dziewczyna ciągle się od tego wykręca. Nie chce nikomu mówić o swoim cierpieniu po stracie. Nie dostrzega, że babcia chce z nią porozmawiać ze względu na siebie.


Zraża do siebie swoją najlepszą przyjaciółkę Sarę. Ona przecież nie może wiedzieć, co czuje Lennie! Dodatkowo ich relacje komplikuje wyznanie Lennie o jej uczuciach do Toby'ego. Sara nie może zrozumieć jej postępowania i widzi to, jako podwójną zdradę wobec Bailey; ze strony młodszej siostry i chłopaka.  Nie rozumie, że przyjaciółka czuje, jakby ona i Toby razem ożywiali Bailey - ponieważ to ich właśnie kochała najbardziej. Oni ją tworzyli.



 "Po raz pierwszy w naszym życiu jestem gdzieś, gdzie nie może mnie znaleźć, i nie mam mapy, żeby pokazać jej drogę do siebie."  


Autorka pokazuje nam świat dziewczyny, dla której największym autorytetem od zawsze była starsza siostra. Teraz musi się nauczyć żyć beż niej. Okazuje się to bardzo trudne. Lennie dowiaduje się, jak dużo Bailey przed nią ukrywała; ciążę, zaręczyny z Toby'm, a także poszukiwania matki, która dawno temu wolała wybrać wolność niż własne córki. Dziewczyna jest zaskoczona, ponieważ ona nigdy nie miała przed siostrą żadnych tajemnic.
- Zauważyłaś, że konie wyścigowe mają konie do towarzystwa, które zawsze są przy nich?
- No, chyba.
- No więc ja myślę, że to byłyśmy my. Ja i Bails.(...)
- Obie byłyście wyścigowymi końmi, Len. - Ale widzę, że w to nie wierzy, że po prostu próbuje być miła.(...)
- A chcesz nim być? - pyta Sarah
- Może - mówię, nie mogę się zdobyć na  tak"


Lennie beż starszej siostry, która zawsze była dla niej podporą, czuje się niepełna. Uczy się żyć od nowa życiem, w którym nie ma Bailey. Staje się trochę inną osobą. Pewniejszą siebie, ale widzącą na swojej drodze więcej przeszkód.


W tym trudnym okresie towarzyszy jej przede wszystkim Joe. Szybko staje się stałym gościem w jej domu i zdobywa serca Gram i wujka Biga. 

Książka ma ładną okładkę i ciekawe graficznie początki rozdziałów. Na wielu portalach jest opisywana bardzo pozytywnie. Mimo to, nie byłam zbyt chętnie nastawiona do powieści. Podeszłam do niej z pewną rezerwą. Na szczęście zostałam mile zaskoczona. Już pierwsza strona mnie wciągnęła. Czytając, na zmianę uśmiechałam się, wzruszałam i wpadałam w zadumę. Ta książka po prostu do tego zmusza!
 

Na Karuzeli Słów... Copyright © 2010 | Designed by: Compartidisimo